(S)he is her/e, time is up

(S)he is her/e, time is up

Psychic TV komt naar Nederland! Je weet wel, van Genesis P-Orridge. Degene die het genre industrial uitvond, de medeoprichter van Throbbing Gristle. Nee? Gaat geen lampje branden? Nou vooruit dan, even een korte geschiedenisles.

Genesis wordt in 1950 als Neil Andrew Megson geboren in Engeland. Er is ontzettend veel over hem te zeggen, maar de belangrijkste feiten zijn toch wel deze. Al op jonge leeftijd is duidelijk dat hij anders is dan anderen. Nieuwsgierigheid en experimenteerdrift zijn hem niet vreemd. Wanneer hij zijn naam in 1965 in Genesis P-Orridge verandert, gaat hij helemaal op in zijn karakter. Ontmoetingen met William Burroughs en Brian Jones drukken een stempel op Genesis’ identiteit. Hij raakt in de ban van het occulte, schokt Engeland met een pornografische expositie en richt de meest extreme band ooit op: Throbbing Gristle. Alsof zijn leven nog niet vreemd genoeg is besluit hij zich een paar borsten aan te laten meten. Op foto’s is hij regelmatig te zien in vol ornaat – met knalrode lipstick en gewaagde kleding. Engeland kotst hem uit. Tegenwoordig woont Genesis in New York, met zijn vrouw Jaqueline, met wie hij ‘één wil worden’. Tussen de bedrijven door maakt hij tijd voor een ander project, Psychic TV. Het maken van die muziek omschrijft hij zelf als ‘non-doing’. Genesis niet-doet wat hij wil en de manier waarop maakt hem vooral tot ‘levenskunstenaar’.

En die komt dus naar ons land toe. Interessant figuur om te volgen met de camera ofzo. En zo komt het dat er gemaild wordt met Raymond*. Hij is van de communicatie. Een interview moet wel te regelen zijn. Geen idee wie die Genesis is, maar ik doe braaf research en kom erachter dat het inderdaad een boeiend persoon is. Niet zomaar iemand hoor, nee, iemand die best bekend is in bepaalde kringen over de hele wereld. Het is nu nog een kwestie van vragen bedenken die wat meer inzicht zouden verschaffen in deze complexe man/vrouw. Naarmate ik dieper in de materie duik, ga ik me steeds meer verheugen op het moment dat ik het item kan maken. Vreselijk eng vind ik het trouwens ook, want dit zal mijn eerste echte interview zijn en dan ook nog in het Engels. Maar het is goed voor de algemene ontwikkeling, enge dingen doen, en bovendien, hoe vaak krijg je zo’n kans?

Niet erg vaak, wetend dat Psychic TV een erg wisselvallige band is. Hun nieuwste release heeft meer dan tien jaar op zich laten wachten. Het zal me benieuwen of er veel mensen komen opdagen. Het programma, met als hoofdact bovengenoemde re?nieband, is niet bepaald een avondje genieten van goede muziek. Dichter komt het in de buurt van de omschrijving performance art. Of drugsmuziek. Bezwerende spoken word-teksten en muziek die tastbaar is in de lucht, als ware het een bedwelmende mist. Schijnbaar non-muziek, maar hoe je het ook wilt noemen, ergens diep van binnen raakt het wel.

Maar eerst dat interview nog. Vrijdags bel ik Raymond om te informeren naar details. ‘I’ll send you an email tomorrow’, dus ik wacht. Zondagmiddag nog geen bericht, dus ik spreek z’n voicemail in. Maandag heb ik nog geen idee hoe laat en waar ‘thee majesty’ mij verwacht. Paniek. Straks ben ik nog te laat. De stress valt van mijn schouders als ik hoor dat het interview naar morgen is verplaatst. Daar had ik al een beetje op gehoopt, want het is wel zo efficient, interview + concert op één dag. Het tijdstip zal ik dan nog wel te horen krijgen. Ik blijf mijn email checken, maar ieder volgend kwartier staat het aantal nieuwe mails nog steeds op 0.

Eindelijk is het dan zover. Dinsdagochtend maak ik me klaar voor vertrek naar de grote stad. Er is een kans dat ik de soundcheck mag filmen, zodat ik ‘s avonds niet op een donker stationnetje hoef te stranden omdat ik per se het concert wilde filmen. Een mooi alternatief dus, maar Psychic TV wil het niet. Kan gebeuren, maar ik wil er een goed interview van maken dat prima zonder muzikale opleuking kan. Om de uren te overbruggen slenter ik door de stad en ben mooi op tijd weer terug bij de poptempel. Over enkele minuten mag ik Genesis P-Orridge de hand schudden en een spraakmakend item maken. Wat me fantastisch lijkt is om te zien of hij/zij echt zo verknipt is als hij/zij lijkt, want de kans is groot dat het gewoon een vriendelijke man/vrouw is. Over verknipt gesproken, ik heb in het kader van cut-up een setje woorden meegebracht. Geheel willekeurig. Van ‘George Bush’ tot ‘Psychic TV’ en van ‘that’ tot ‘koala’. Ooit werkte Genesis samen met William Burroughs, die de cut-up-techniek bedacht: het in stukken knippen van teksten en ze herarrangeren. Het lijkt me leuk om Genesis ter plekke aan het puzzelen te zetten. De woorden zitten nu nog in een boterhamzakje in mijn tas, maar zometeen mogen ze eruit.

Raymond haalt me om tien over zes op. Het blijft eng, maar ik heb er ook zin in. Ik hou van creatieve mensen, en dit is wel een bijzonder exemplaar. In de kelder zitten twee journalisten van Blend Magazine die net het interview met hare majesteit aan het afronden zijn. Een nogal hoerige vrouw. Als je niet beter wist zou je inderdaad denken dat daar twee mannen aan de tafel zitten, niet drie. ‘Schiet haar maar even aan zodra ze klaar is’, zegt Raymond en laat me achter op de drempel van de kelderverdieping. Genesis staat op en loopt richting backstage. ‘Eh…excuse me… I’m Karianne from cut.up.media…’ Ze is niet op de hoogte van onze afspraak. ‘Let me check backstage’. Ik bel Raymond, want wat nu? Die heeft het druk en ik moet het zelf maar regelen. Ik ben toch de journalist? Enkele minuten later komt er een meisje naar me toe. Ik krijg de kans om haar de situatie uit te leggen. Het spijt haar heel erg, maar er is niets bekend over mijn interview en het is al laat. De band is zich aan het voorbereiden op het concert en vannacht reizen ze terug naar New York. Ze vraagt mijn visitekaartje en ik krijg haar mailadres. Een telefonisch interview moet wel te regelen zijn…

*de naam ‘Raymond’ is gefingeerd.

Gepubliceerd op Cut.up.media, 11 oktober 2006.