In Leidschendam is een piepklein theatertje dat plaats biedt aan 101 bezoekers. Het door vrijwilligers gerunde Veur Theater heeft een bijna aandoenlijk karakter en je zou kunnen denken dat hier niet veel bijzonders op de programmering kan staan. Maar de 101 mensen die vrijdag 26 februari in de zaal zaten, wisten wel beter. Folk-progrockformatie Kingfisher Sky was hier voor de derde keer terug met een bijzondere, akoestische show.

Door een uitgelopen soundcheck gaat de zaal een half uur te laat open. Vanaf je zitplaats op de steile tribune kijk je van bovenaf op de toneelvloer, wat de muzikanten in een nederig perspectief plaatst. Ze laten ook duidelijk blijken blij te zijn met onze komst, maar dit is volledig wederzijds.

Supportact Liedjes om te janken is een duo dat covers speelt van de mooiste tranentrekkers die zij kennen. Als twee goede vriendinnen staan ze daar, met slechts een cello, gitaar en een hartverscheurende stem die met gemak emoties losmaakt tot achterin de zaal. Een beetje stuntelig verontschuldigen Julie Scott en Maaike Peterse zich voor een verkeerd aangesloten effectpedaal, maar ze lossen dit met humor en improvisatie op. Verrassende arrangementen verbinden nummers die in hun oorspronkelijke vorm nooit samen zouden gaan. Justin Timberlake en Tool sloten nog nooit zo goed op elkaar aan.

Na een vlotte ombouw van de podiumvloer keert de celliste terug, dit keer geflankeerd door haar zes medebandleden van Kingfisher Sky én Kovacs-collega Daniëlle van Berkom op viool. Zij speelt het eerste nummer mee en zal later in de set nog een keer terugkomen. Want dat is het concept van vanavond: gastoptredens, akoestische arrangementen en nummers die al lang niet gespeeld zijn. Het blijkt tevens de afscheidsshow van toetsenist David Gutiérrez Rojas te zijn, die de eerste helft van de set meespeelt om in de tweede akte plaats te maken voor zijn opvolger, Erik van Ittersum.

Het palet waarmee de Hagenaars normaalgesproken schilderen bevat vele kleuren, misschien wel iets teveel: progrock, symfonische metal, klassiek, (keltische) folk, wereldmuziek, pop… En als het aan drummer en creatief brein Ivar de Graaf ligt, komen daar gerust nog meer invloeden bij. In 2001 verliet hij Within Temptation om zich toe te leggen op eigen muziek, vrij van stijl of genre. Gelukkig brengt zangeres Judith Rijnveld (met wie Ivar getrouwd is) de nodige structuur aan in al die wilde ideëen. Zou deze akoestische show een suggestie van haar zijn geweest? Het brengt hun oeuvre namelijk terug tot de essentie, een ton-sur-ton-schilderij waarin de aandacht meer dan ooit naar de compositie gaat. Ook Judiths stem komt live beter uit de verf; die klinkt warmer, ontspannener en grootser dan op plaat. Met haar geschoolde zangtechniek kleurt ze soms wat te netjes binnen de lijntjes, maar het moet gezegd worden, die techniek beheerst ze uitstekend.

Vooral ‘Heather’, het duet dat Judith voor de gelegenheid met Ivar zingt, geeft kippenvel. Voor de vele Within Temptation-fans in de zaal is ‘Through my eyes’ echter nóg specialer, wanneer Sharon den Adel onaangekondigd uit de coulissen tevoorschijn komt. Muzikaal gezien minder interessant, maar wel een leuke verrassing.

Omdat we hier in een theater zijn, is er halverwege een pauze. Normaalgesproken een mooi moment om alvast de eerste indrukken te laten bezinken – die overigens boven verwachting zijn – maar gezien de late start van het programma wordt het nu nóg later. Voor de OV-reizigers betekent het een lastige keuze: ofwel hun rit naar huis missen, óf het einde van de show.

Maar eerst nog een stuk meepikken van het tweede deel, met daarin onder andere de prachtige Tori Amos-cover ‘Winter’, bijgelicht door tientallen kaarsen. Andere hoogtepunten zijn het arabisch getinte ‘Insomnia’, ‘Balance of power’ (een klassieker van het debuut uit 2007) en ‘King of thieves’. Of ‘Rise from the flames’, dat die kenmerkende mysterieuze sound heeft waar de band zo sterk in is. Tussendoor steken de bandleden veelvuldig de draak met zichzelf en elkaar, wat de gemoedelijke stemming in de zaal enorm verhoogt.

Het gaat er nu echt om spannen: thuis slapen of op een koud peronnetje? Nou, nog eentje dan, een duet met Julie Scott, ook weer vanuit de tenen gezongen. En dan is het om middernacht toch echt tijd om die laatste tram te halen.

Wil je meer over Kingfisher Sky weten? Beluister dan deze podcast waarin ik Ivar en Judith thuis opzoek voor een interview.