Op een rommelterreintje aan de rand van Waddinxveen staat temidden van autowrakken een grote schuur. Het is de stoffige, schemerdonkere oefenruimte van een stel metalminded vrienden. Buiten blaffen de rottweilers van de naburige motorclub, maar de band overstemt hen met distortiongitaren. Het is 1996 en het net opgerichte Within Temptation heeft grootse plannen. Maar wat geen van hen op dat moment voorziet zijn de platina platen, de vele awards en wereldtournees. En van een theatershow als die in het Haagse Lucent Danstheater, ver in de toekomst op 9 april 2015, kunnen ze alleen maar dromen.

Het is een show met de elementen waar ze zo van houden: beukende gitaren, prachtige kostuums en een spectaculair decor. Within Temptation tourde al vaker met succes langs de Nederlandse schouwburgen, maar het was tijd voor een nieuwe uitdaging, dus ontwierpen ze een nieuwe voorstelling. Ze filmden een orkest – The Orchestra Of Shadows gedoopt – dat geprojecteerd wordt op zulk fijnmazig gaas dat je het bijna niet ziet. In combinatie met een bioscoopdoek daarachter levert dit ingenieuze 3D-projecties op waarbij filmfragmenten, grafische animaties en een lichtshow samensmelten.

Nee, Within Temptation laat niets aan het toeval over. Dat is hun kracht, maar bij het optreden van vanavond ook hun zwakte. Want de spontaniteit waar ze normaalgesproken om bekend staan, is ver te zoeken. De choreografie, de naadloos op elkaar aansluitende nummers zonder spreektijd tussendoor; het draagt allemaal bij aan een strakke performance, maar tegelijk schept het ook een afstand tot het publiek. Letterlijk, want de voorste drie meter van het podium lijken haast wel verboden terrein voor de bandleden die met uitzondering van leading lady Sharon elk hun eigen kleine territoriumpje hebben. Over de hele breedte van de bühne is een balkon gebouwd met daaronder een donker gat waarin de zangeres af en toe verdwijnt voor een kledingwissel. Vanwege de projecties is het podium schaars uitgelicht, waardoor de band soms zelf ook verwordt tot schaduworkest.

En de muziek? Die krijgt een iets klassieker tintje dankzij de piano en de toevoeging van een violiste en cellist, maar blijft toch dicht bij haar oorsprong. De akoestische gitaar staat het grootste deel van de set in de coulissen. Opvallend is dat ze van het vorig jaar verschenen album ‘Hydra’ maar drie liedjes spelen. Het leeuwendeel is vanavond afkomstig van de twee platen daarvoor, maar verder dan ‘Mother earth’ gaan ze niet terug in de tijd. Middelmatige nummers, daar doet Within Temptation niet aan. Maar de setlist kent wel hoogtepunten zoals ‘The cross’, ‘Shot in the dark’, ‘Jillian’, ‘Stand my ground’ en ‘Mother earth’. En godallemachtig, Sharons stem blijft je verbazen. Ze pakt kraakhelder de allerhoogste noten en haalt daarna met een gecontroleerde heesheid uit in de onderste registers. Ze is onmiskenbaar één van Nederlands beste zangeressen, samen met Anneke van Giersbergen, die in astrale vorm een duet met Sharon zingt.

Zo verloopt het optreden alsof je naar een film met een heavy soundtrack zit te kijken. De band heeft altijd al een liefde voor het theatrale, cinematische gehad en slaagt er steeds weer in een prachtige synergie te creeëren tussen beeld en geluid. Helaas sneeuwt in deze verbintenis de warmte die ze gewoonlijk uitstralen wat onder.

Wanneer de show zijn einde nadert met het aanstekelijke ‘Ice queen’, dat destijds verantwoordelijk was voor de doorbraak, komen zowel de muzikanten als het publiek eindelijk goed los. Mensen gaan staan, headbangen of klappen mee – de klassieker staat altijd garant voor nostalgische euforie. Dit is Within Temptation op haar best: als theatermakers, topmuzikanten én sfeermakers tegelijk. Als ze in 1996 toch eens geweten hadden waar ze anno 2015 zouden staan.