De perfectionisten van Shrude pakken alles grondig aan. Vier jaar zochten ze naar de perfecte sound en line-up, voor de zekerheid kozen ze voor maar liefst twee zingende en gitaarspelende frontmannen. De EP-opnamedagen planden ze tot op het halve uur nauwkeurig in op spreadsheets (17.00-17.30 uur: gitaarsoundcheck Arne, 23.00-23.30 uur naar huis, 23.30-24.00 uur foetushouding onder de douche). Ook met de merchandise zit het alvast goed: stickers, girlies en mannenshirts – niets wordt aan het toeval overgelaten. Maar krijg je daar ook leuke muziek bij?

Op papier klinkt het misschien wat rechttoe-rechtaan: drums, bas, gitaren en zang. Zelf omschrijft het viertal hun geluid als ‘energetic, danceable, heavy yet accessible’ en dat dekt de lading aardig. Hun stonerrock nodigt enigszins uit tot bewegen; met je armen over elkaar hoofdknikken op hypnotiserende basloopjes en daarna heel bescheiden losgaan op de steviger stukken. Toegankelijk zijn met name de refreinen, maar daaromheen worden veel coupletten en bridges aangekleed met bijzondere maatsoorten, breaks en accentverschuivingen. Zeker geen mathrock voor gevorderden, maar misschien net iets te complex voor de gemiddelde bluesrocker, die Shrude ook zal kunnen waarderen.

Energiek en heavy is de band vooral met dank aan producer Yoeri Traas, die duidelijk een voorliefde voor slagwerk heeft. Zijn productie klinkt vrij droog, met precies de juiste hoeveelheid ruimtelijkheid op met name de drums. De uitzondering hierop is ‘All out of breath’, een kort akoestisch bluesnummer dat verdrinkt in reverb. De daarop volgende titeltrack komt in contrast wel extra mooi uit de verf met zijn compacte sound, lekker logge beat en staccato basriff. Het is meteen één van de sterkste nummers op de EP. Niet dat er echt zwakke tracks op staan, of het moet instrumentaal opvullertje ‘Love gun’ zijn. Maar voor de rest heeft elk liedje wel iets interessants. Opener ‘Girl’ houdt je in de greep met een pulserende riff, afwisselende samenzang en een pakkend refrein. ‘Lips’ rijgt naadloos verschillende maatsoorten aan elkaar. ‘Sting’ is meer laidback en ‘Numb’ zal vooral komische danspogingen opleveren bij publiek dat net denkt de groove te pakken te hebben.

Voor een gezelschap met twee zangers komen de vocalen helaas niet erg krachtig naar voren. Beide stemmen missen power en ze staan wat aan de zachte kant in de mix. Storend is dit niet, maar op dit vlak valt nog wel wat verbetering te behalen. Een tikje meer emotie zou het geheel net wat heavier en meeslepender maken. Maar ze zitten op de goede koers. De eerste prijs bij Vlaardingen Supertalent 2014 is al in de pocket, plannen voor een tweede EP worden al gemaakt. Als de band zijn prachtige texturen behoudt en daarin niet teveel inlevert omwille van toegankelijkheid staat Shrude ongetwijfeld aan het begin van creatief bevredigende carrière.