Achterop het cd-hoesje staan twee als skelettekoppen geschminkte figuren. Zelden heb ik zo’n lelijke foto op een cd-hoes zien staan. Wil dit duo kunstzinnig overkomen?

Waarschijnlijk wel, maar daar hebben ze alle recht toe. Multitalenten Khaela Maricich en Jona Bechtolt vormen samen The Blow. Maricich is popmuzikante, kunstenares en performer. Bechtolt produceert geluid en video. Hun sound is moeilijk te omschrijven. Indie-R’n’B, zoals de bio vermeldt, zou ik ‘t in elk geval niet noemen. Indie-electronica misschien. De eerste associatie is Bauer. Uit de computer zijn ietwat gedateerde midigeluiden gehaald, waarbij de ritmesectie het prominentst aanwezig is. Maricich heeft een kinderlijke, weinig flexibele stem. The Knifes’ Karin Dreijer Andersson komt er aardig in de buurt, al zijn haar vocalen beter. De zanglijnen zijn bij de eerstse luistersessie niet te volgen. Alsof ze ter plekke zijn geïmproviseerd.

Is het vals of lijkt dat zo? De zinnen zijn lang en volgepropt met zoveel mogelijk woorden. Cd op repeat dan maar. Ditmaal blijven er wel melodieën hangen. Toch klinkt alles nogal geforceerd. De muziek is niet meeslepend genoeg en dat ligt vooral aan het gebrek aan opbouw. Contrast tussen couplet en refrein is er nauwelijks, hoewel je soms ook niet echt kan spreken van een refrein. Als er, ondanks dat, een single van dit album getrokken moet worden, is dat Parentheses. Een uiterst vrolijk liedje dat de stemming er lekker in brengt. Want dat is een groot mankement aan Paper television: het roept weinig gevoel op.

Dit schijfje was perfect geweest als soundtrack bij de film Napoleon Dynamite. De knulligheid heeft iets vertederends, maar dat is niet genoeg om een album lang te boeien. Wil je dit leuk gaan vinden, geef het dan een tweede kans in je cd-speler – of zelfs een derde – want het is even wennen. En al is The Blow wat raar, het is goed dat er eens geen compromissen worden gesloten voor commerciële doeleinden.