Review: Little dragon - Ritual union

Review: Little dragon – Ritual union

Het zal die innemende glimlach van Yukimi wel zijn die van Little dragon zo’n band maakt die je leuk wilt vinden. Of Fredriks schuchtere dansmoves tijdens het spelen van Little man. Aandoenlijk is ook hoe Håkan in interviews moeilijk uit zijn woorden komt, omdat hij nog niet zoveel Engels kent. Erik daarentegen wel, hij playbackt de nummers met veel overtuiging mee vanachter zijn drumkit.

Vier vrienden uit Göteborg met een voorliefde voor goede koffie en vintage electronica vormden eind jaren negentig een band, met als sterkste troeven hun sympathieke uitstraling en moeilijk vast te pinnen genre. Ergens tussen soul, r&b, nu jazz, triphop, new wave en minimal, maar hun sound blijft ongrijpbaar. Flarden van associaties die voorbijschieten zijn Erykah Badu, IAMX, Lykke Li, Santigold en Mimezine, maar deze vergelijkingen zijn net zo snel weer verdwenen als ze verschenen.

Van grootse meeslependheid moeten ze het niet hebben. Ook niet van rijke arrangementen of afwisselende songstructuren. De halve bandbezetting wordt op het album onbenut gelaten, zowel songwriting als performance klinken niet als een viermans-inspanning. Drums en bas komen voornamelijk uit de synthesizer. Met elf middellange tracks is Little dragon niet bijzonder productief geweest, zeker niet wanneer je de nikszeggende nummers Precious en Brush the heat niet meerekent.

Wat maakt Little dragon dan toch zo onweerstaanbaar? Less is more. Op Ritual union krijgt de jazzy stem van Yukimi alle ruimte, wat het geheel ondanks het extensieve gebruik van electronica behoorlijk organisch maakt. Live komt dit nog beter uit de verf. Op hun derde langspeler kun je zowel dansen (Shuffle a dream, Little man, Please turn, Nightlight, Ritual union) als chillen (When I go out, Crystalfilm). Er staan een aantal aardig catchy nummers op, waaronder de titeltrack. Uitgangspunt vormen de beat en de bas, die steeds dezelfde patronen herhalen, met daaroverheen een zanglijn die haast ter plekke geïmproviseerd lijkt. Deze hypnotiserende herhalingen zijn spaarzaam aangekleed met subtiele variaties en effecten, die via de speakers nog weleens verloren gaan. Koptelefoon aanbevolen dus. Op voorgaande albums hoorden we meer soul/r&b (No love, Constant surprises, Test), nu-jazz (After the rain, Scribbled paper) en eightiespop (Feather). Nu ligt de nadruk meer op minimal, new wave en triphop. Een prachtige, melancholische ballad als Twice ontbreekt helaas op deze plaat.

De Zweedse band heeft al heel wat harten veroverd en niet alleen van landgenoten en mede-hipsters. Zo hebben ze getourd met Gorillaz en was hun single Twice te horen in Grey’s anatomy. Yukimi is een veelgevraagde gastvocaliste en leverde onder andere bijdragen op albums van Gorillaz, Raphael Saadiq en Koop. Het samenbrengen van artistiekelingen is sowieso iets wat de band graag doet. Voor hun videoclips en artwork werken ze regelmatig samen met kunstenaars en animators die zij inspirerend vinden.

Voor het vastleggen van hun muziek hielden ze het echter dichtbij zichzelf. Ritual union werd opgenomen in hun eigen studio in Göteborg en geproduceerd door drummer Erik Bodin. Ongetwijfeld verliep dit proces net dat stukje beter met de door Fredrik gezette, bijzonder goede koffie. Dat zal het wel zijn.