Anders dan de naam doet vermoeden is Kaat Hellings een trio. Geen band in de normale zin van het woord, want naast een drummer/percussionist wordt de Belgische frontvrouw ondersteund door een claninettist. Een opvallende keuze, want hierdoor wordt een flink deel van de sound gedicteerd. Vermoedens dat Wide and low and swallow een singer-songwriteralbum betreft, worden al snel weggenomen. Beelden van een stoere chick die een festivalmenigte bespeelt ook. Kaat Hellings voelt zich meer thuis in de schouwburg. Of aan de piano, in een hoekje van een rokerige jazzclub, waarvan geen pintdrinker het bestaan kent en men stilzwijgend geniet van een goed glas wijn.

Wie snel wil oordelen kan dit album omschrijven als saai. Niks geen rijke arrangementen of meezingbare liedjes met kop en staart. Een belangrijk element op Wide and low and swallow is stilte, waar Kaats heldere stem zich naar schikt. Saai zijn niet de avantgardistische stuiptrekkingen van de band, wel vergen ze veel van de luisteraar. Het beste zet je je oordelen snel opzij en stel je je open voor schoonheid, anders is het een erg lange zit. En zodra je dát doet, lijkt het alsof Kaat voor jou alleen zingt. Ze vertelt melodieuze verhalen, de instrumenten creëeren er een klein hoorspel omheen. In Black vein wordt de claustrofobie uit de songtekst voelbaar gemaakt door de kakafonie aan geluiden. Helaas brokkelt dit met terugwerkende kracht iets af van de emotie uit het voorgaande nummer. Grey day is namelijk echt zo’n liedje om triestig bij weg te mijmeren. Maar hoe kan iemand iemand de knop zó snel omzetten en van humeur veranderen? Het is wel begrijpelijk dat de band zich niet wilde beperken tot slechts één stijl. Waarschijnlijk zou het dan een erg saaie plaat geworden zijn. Want hoewel het dat in de ogen van sommigen ook is, valt goede smaak niet te ontkennen. Wen eraan, geniet ervan, tijdens een donkere onweersbui. Steek kaarsjes aan, maak het sfeervol en geniet van Kaat Hellings. Des te langer je haar de tijd geeft, des te beter ze smaakt.

[Warrelwind] 2007