Review: Brian English - Beyond words

Review: Brian English – Beyond words

Als zestienjarig jochie keek hij hoe zijn vrienden met Cool Edit Pro en Fruity Loops werkten. Drie jaar later ging hij het zelf proberen. De fascinatie voor electroinca bleef. Inmiddels werkt de drieëntwintigjarige Brian English voor het bedrijf dat onder andere de Autotune-software produceert. In zijn bio worden samenwerkingen vermeld met Kush Arora en Fluorescent Grey.

Hij kent het klappen van de zweep en het lijdt geen twijfel dat hij dat geluid ook heeft ingeblikt. Okay, heel flauwe woordspeling, maar het is waar. English maakt er een sport van om zoveel mogelijk geluiden op te nemen die hij in zijn muziek kan verwerken. Meer dan driekwart van de samples op Beyond Words heeft hij zelf verzameld. Zo hoor je op zijn full-length solodebuut afvalcontainers, stromend water en wasmachines voorbijkomen. Je moet het maar trekken. Ik kreeg dan ook een aantal boze blikken toen ik de cd op de redactie draaide.

Niet geheel verwonderlijk, want Brian English begeeft zich op het vlak van Intelligent Dance Music (IDM). En dat is iets wat je moet leren waarderen. Liedjes in de ouderwetse zin van het woord tref je niet aan op Beyond Words. Ruim zeventig minuten lang krijg je gekraak, geruis en gefreak met samples te verduren. Het gemis van songstructuren brengt je algauw op de benaming ‘achter-grondmuziek’, maar dan zit je er ver naast. Zodra je de koptelefoon opzet, bevind je je in de opperste staat van concentratie. Een sterke kop koffie is er niks bij. Een scheutje spreekwoordelijke melk was wel lekker geweest, want dit doet gewoon pijn aan m’n oren. De productie is kraakhelder, maar alle elementen schreeuwen daardoor om aandacht. Te indringend is het en – ik heb het niet eerder meegemaakt – ik word misselijk van de muziek. Neem deze tip ter harte: luister via de speakers, op een gemiddeld volume.

Openingstrack I gave my sister ace of bass in the 3rd grade, this is what she gave me is goed te behappen. Slim dat English de luisteraar niet direct in het diepe gooit. Na het rustpuntje Resynth and relax is het over met de pret. 29 Palms Hotel is hysterisch en heeft nog het meeste weg van een metalen laadbak, verwerkt tot ritmisch element. Het moet gezegd worden, Brian English pakt het op een bijzondere manier aan. Niet alleen de muziek, maar ook de songtitels liggen niet voor de hand. Who said Jesus wasn’t Jewish? Humor heeft English zeker. Hij sluit de cd af met Orchestral surprise, wat precies dat is. Een klassieke compositie!

Beyond Words heeft iets treurigs. Het album is met vlijt gemaakt, English heeft zijn hart en ziel erin gestopt. Helaas weten behalve hijzelf alleen die paar luisteraars met veel geduld dat.